Επικίνδυνα πλάσματα και σώματα ξένα
Μέσα από τη γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία, οι σκέψεις γίνονται ο καθρέφτης που αποκαλύπτει τα μοτίβα που επηρεάζουν τη ζωή μας.
Στο κείμενο που ακολουθεί, μια θεραπευόμενη μοιράζεται τις προσωπικές σκέψεις και βιώματα, καθώς ανακαλύπτει νέα νοήματα, ξεπερνά προκλήσεις και κάνει βήματα προς την αλλαγή.
Ένα ταξίδι αυτογνωσίας που μπορεί να σας εμπνεύσει.
Για άλλη μια φορά είδα στη φύση την αντιστοιχία με τη ζωή.
Η σχέση μου με τη γη ήταν πάντα προβληματική, αλλά ταυτόχρονα με γοήτευε.
Είχα φοβίες με τα έντομα κ εξακολουθώ να έχω.
Η ενασχόλησή μου με τον κήπο έχει συμβολική σημασία και αφορά σε καταπολέμηση φοβιών, σε πέταμα επαναλαμβανόμενων καταστάσεων που με επιφορτίζουν σωματικά και ψυχικά κ σε τακτοποίηση κ εξέλιξη.
Μία από τις μεγαλύτερες φοβίες μου με τη γη είναι οι σαρανταποδαρούσες.
Ένα πλάσμα που στη θέαση κι μόνο μου δημιουργεί ανατριχίλα κ για το οποίο έχω ακούσει ιστορίες από την οικογένειά μου για το πόσο επικίνδυνο είναι κ ότι ακόμα μπορεί να πηδήξει για να σε τσιμπήσει κι αυτό το τσίμπημα είναι από πολύ επώδυνο μέχρι θανατηφόρο αν είσαι αλλεργικός.
Βγήκα λοιπόν στον κήπο διατηρώντας αυτές τις φοβίες μου από το αν θα με τσιμπήσει μια σαρανταποδαρούσα μέχρι αν θα με τσιμπήσει η μαύρη αράχνη που ακούγεται τελευταία στις ειδήσεις.
Δεν ήθελα όμως για άλλη μια φορά η φοβία μου να με εμποδίσει στον μεγαλύτερο στόχο που ήταν να σταματήσω να ασχολούμαι με το βρώμικο κομμάτι της φύσης (ξεχορτάριασμα κτλ) κ να τακτοποιήσω τον χώρο μου μια για πάντα.
Πριν ξεκινήσει ο Γιώργος να ξεχορταριάζει την αυλή πριν χρόνια, είχα την εντύπωση ότι οι σαρανταποδαρούσες είναι ΠΑΝΤΟΥ.
Παρατηρώντας τον Γιώργο να κάνει εργασίες μου επιβεβαίωσε ότι είναι μόνο κάτω από τις πέτρες.
Έτσι οριοθέτησα τον χώρο και είχα πάντα στο νου μου ότι όταν θα πάω να σηκώσω πέτρα ΠΑΝΤΑ θα είναι από κάτω μια σαρανταποδαρούσα οπότε θα πρέπει να το περιμένω.
Το μη αναπάντεχο με ανακουφίζει. Θέλω να ξέρω τι περιμένω. Νιώθω ότι εξαλείφεται κατά πολύ ο κίνδυνος.
Στην αυλή, κατά την τωρινή μου ενασχόληση, σήκωσα περίπου 20 πέτρες άλλες μικρές άλλες μεγαλύτερες. Μόνο σε μία υπήρχε μία κιτρινοπράσινη κ μεγάλη σαρανταποδαρούσα.
Ανατρίχιασε κ το τελευταίο κοκαλάκι της σπονδυλικής μου στήλης.
Προσπαθούσα να την σκοτώσω ενώ ταυτόχρονα ούρλιαζα για να εκτονώσω την φρίκη μου.
Κ τότε είδα κάτι που με εντυπωσίασε. Η τόσο μακριά σαρανταποδαρούσα έβρισκε ένα μικροσκοπικό φυλλαράκι που ήταν πεσμένο κάτω κι κουλουριαζότανε κ κρυβότανε μέσα σε αυτό.
Αυτό μου δημιούργησε δύο εικόνες .
Η μία είχε να κάνει με το ότι στην ανάγκη κρύβεται ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ με τεράστια επιτυχία (ενώ είχα δει ότι έμπαινε κάτω από το φυλλαράκι χρειαζότανε να το κουνήσω για να τη ξαναδώ)
κι η δεύτερη μου έφερε στο μυαλό τη μαμά μου.
Τη στιγμή που μέσα από την ψυχοθεραπεία κατάλαβα ότι δεν είναι μια αγέρωχη άκαμπτη γυναίκα, αλλά μια γυναίκα με φοβίες και αδυναμίες.
Είδα την ευαλωτότητα σε ένα πλάσμα που δεν θα σταματήσει ποτέ να με ανατριχιάζει και να το φοβάμαι, αλλά δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω…
ενώ εκείνη την ώρα μου άλλαξε την οριοθέτηση στο πού μπορώ να συναντήσω μια σαρανταποδαρούσα…ξαφνικά έγινε πάλι “παντού” χωρίς να με φρικάρει το ίδιο.
Γιατί ήταν “θα μπορούσε να είναι παντού αν την ξεβολέψεις, αλλά κυρίως θα τη βρεις κάτω από πέτρες κι όχι πάντα σε όλες”
Ήταν ένα διαφορετικό alert αυτό.
Δεν ήταν χαώδες…..ήταν με επίγνωση κ σεβασμό στο περιβάλλον της.
Φυσικά επικράτησε η φρίκη μου και τη σκότωσα, όμως μετά που είδα μια επόμενη μικρότερη σκέφτηκα ότι άστη να χωθεί όπου νιώθει ασφαλής δεν θα με πειράξει.
Αυτό δημιούργησε κι συσχετισμό με τους ανθρώπους.
Θεωρείς δεδομένο ότι πχ σε ένα κακόφημο μπαρ (βλ πέτρα) θα βρεις κατακάθια της κοινωνίας που θα σου κάνουν κακό ενώ δεν είναι πάντα έτσι.
Ενώ ένα κουστουμαρισμένο μεγαλοστέλεχος μιας εταιρείας (βλ φυλλαράκι) σε κάνει να νιώθεις πιο ασφαλής.
Τελικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται….αλλά αυτό δεν επιτείνει την καχυποψία μου απλά μου δημιουργεί ασφάλεια που το γνωρίζω.
Η γνώση και η πληροφορία με κάνει να νιώθω ασφαλής πια κι όχι η διαμόρφωση του περιβάλλοντος στα μέτρα μου.
Συνέχισα να κάνω εργασίες στον κήπο κι τότε έπεσα πάνω σε κορμούς δέντρων στους οποίους είχαμε βάλει κάποτε σχοινιά, είτε για να κρεμάσουμε τεντόπανα, είτε για να δέσουμε σχοινί για άπλωμα ρούχων.
Οι κορμοί έγιναν ένα με τα σχοινιά. Βγάλανε έξτρα κορμό κ τα ενσωματώσανε.
Κ το συσχέτισα αμέσως με αυτό που συμβαίνει κι με εμάς.
Ξένα σώματα (ιδέες, πεποιθήσεις, θέλω) μας δένουν από τα πόδια κι εμείς απλά τα ενσωματώνουμε.
Φεύγουν μόνο με χειρουργική επέμβαση αν το έβλεπες σε ρεαλιστική διάσταση.
Κ εμείς θεωρούμε ότι πρέπει να τα έχουμε υποδόρια για πάντα.
Γιατί το αναγνωρίζουμε ως κομμάτι μας, γιατί θα πρέπει να ματώσουμε για να το αφαιρέσουμε.
Κ αυτοί οι κορμοί μπλεκόντουσαν με άλλους μικρότερους οι οποίοι είχαν ξεραθεί.
Κ έβλεπες τη δύναμη του ξερού πάνω στο φρέσκο που είχε ήδη ενσωματώσει και το ξένο σώμα.
Κ έλεγες….οκ το ξεραμένο θα κοπεί πιο εύκολα από το φρέσκο γιατί είναι κούφιο..
Κ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΣΙΔΕΡΟ ήθελε δύναμη να το κόψεις…
Κ το φρέσκο πάλι ήταν δύσκολο να το κόψεις, γιατί έβγαζε υγρασία κι κολλούσε στο πριόνι ή το κλαδευτήρι.
Κ έβλεπες μπροστά σου μία μίξη παλιού, νέου κ την ενσωμάτωση ενός ξένου σώματος κι όλα μαζί έκαναν ένα αδιαίρετο όλο ΠΑΝΔΥΣΚΟΛΟ να το διαχωρίσεις, να το κόψεις να του δώσεις σχήμα.
Κ αποφάσισα να κάνω κλαδέματα πιο τολμηρά, αφήνοντας σε κάποια σημεία σκέτα κλαριά.
Γιατί ΞΕΡΩ ότι ενώ φαίνεται πως το καταστρέφεις, αυτό, σε λίγο θα βγάλει τα τριπλάσια κλαριά.
Κ έτσι είναι και με εμάς τους ανθρώπους.
Μετά βγάζουμε άπειρα κλαριά κ κόβουμε ΜΟΝΟΙ μας τα περιττά ή αυτά που μας πνίγουν.
Όπως η Ροδιά μας.
Χρόνια εκεί βγάζει ΚΑΘΕ χρόνο ΑΠΕΙΡΟΥΣ καρπούς.
Δεν έχουμε φάει ούτε μία φορά γιατί πάντα είναι ο καρπός μέσα λευκός.
Κ ενώ φαίνονται λαχταριστά και κατακόκκινα από μέσα δεν είναι.
Τελικά σκάνε, κ ξεκινάει ένα μαρτύριο από μυγάκια κτλ
Διαβάστε ακόμη:
Πήγα σε γεωπόνο να δω τί θα κάνω. Γιατί αν δεν φτιάχνει κάπως πρέπει να αντικατασταθεί.
Δεν με αφορά κάτι που μοιάζει καρποφόρο αλλά δεν μου δίνει καρπό.
Κ αυτό μετουσιώνεται και στις σχέσεις των ανθρώπων.
Θα του ζητήσω να με βοηθήσει και με τις λεμονιές.
Τις κλαδεύω μόνη μου χρόνια αλλά θέλω να τις κοντύνω. Κ αν δεν ξέρεις να το κάνεις χαλάς το μπόλιασμα και μετά βγαίνουν νεράντζια.
Αποδέχτηκα ότι είναι οκ που δεν ξέρω, είναι οκ να πληρώσω κάποιον να μου το κάνει όταν έχω την οικονομική δυνατότητα, είναι οκ να απολαύσω το αποτέλεσμα κάποιου άλλου που γνωρίζει το αντικείμενο.
ΔΕΝ μπορώ να γνωρίζω τα πάντα.
Με αυτή μου την ενασχόληση εγκαινιάζω μια νέα περίοδο που ξεκινάει.
Όπου δεν θα υπάρχει τίποτα που να μου τρώει χρόνο από κάτι άλλο (βλ ξεχορτάριασμα 3 φορές το χρόνο)
Δεν θα υπάρχει τίποτα που υπόσχεται καρπούς ενώ δεν μου δίνει (βλ ροδιά)
Δεν θα φυτρώνει τίποτα που να εμποδίζει στην ανάπτυξη τα δέντρα μου (βλ χόρτα ή περιττά κλαριά που κρύβουν τον ήλιο)
Θα υπάρχουν μόνο στιγμές που θα απολαμβάνω έναν τακτοποιημένο κήπο γιατί δεν θα μου στερούν τα παραπάνω την παραμονή μου σε αυτόν.
Κ θα του δίνω αυτό που ουσιαστικά θα είναι χρήσιμο.
Μια απεντόμωση κι ενίσχυση διακοσμητική ανά περιόδους αν το χρειάζεται.
Αυτός ο κηπάκος σηματοδοτεί τη νέα μου εποχή.
Που θα έχω πετάξει ΟΛΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ που τόσα χρόνια επιμόνως συναναστρέφομαι και δέχομαι να τα καθαρίζω με την ματαίωση ότι θα τα ξαναβρώ μπροστά μου
Και θα απολαμβάνω τις στιγμές.
Σύνταξη κειμένου: ΝΦ Θεραπευόμενη
Ψυχοθεραπεύτρια CBT: Μαρία Βερίγου
Επιμέλεια: Teach n’ Treat
