Ο Κύκλος του Φόβου: Όταν η Κοινωνία Αποκλείει το Παιδί

Ο Κύκλος του Φόβου: Όταν η Κοινωνία Αποκλείει το Παιδί

Ο Κύκλος του Φόβου δεν είναι απλά μια έννοια· είναι ο πόνος που βιώνει ένα παιδί όταν βλέπει την κοινωνία γύρω του να το απορρίπτει.

Είναι η απόγνωση στα μάτια του όταν συνειδητοποιεί ότι δεν είναι “όπως τα άλλα παιδιά” και ότι η ίδια αυτή διαφορά του είναι η αιτία της μοναξιάς του. Είναι η στιγμή που το παιδί αναρωτιέται: Γιατί δεν μπορώ να ανήκω; Γιατί πρέπει να αλλάξω για να είμαι;

Αυτή η αίσθηση ότι δεν είναι αρκετό, ότι κάτι “λειτουργεί λάθος” σε αυτό, τον ακολουθεί παντού – στο σχολείο, στην οικογένεια, στην κοινωνία. Και ενώ ο κόσμος γύρω του τον πιέζει να προσαρμοστεί, να είναι όπως όλοι οι άλλοι, το παιδί δεν ξέρει πώς να το κάνει αυτό. Τις περισσότερες φορές, δεν μπορεί να το κάνει. Δεν μπορεί να αλλάξει για να γίνει αποδεκτό, γιατί ό,τι είναι, είναι ήδη, είναι ολόκληρο και αυθεντικό.

Η ευθύνη να προσαρμοστεί, να “αντιμετωπίσει” τη ζωή και να προσαρμοστεί στις κοινωνικές προσδοκίες είναι τόσο υπερβολική για έναν τόσο μικρό άνθρωπο. Πώς να κατανοήσει ότι η ευθύνη για την αλλαγή δεν πρέπει να είναι δική του; Πώς να συνειδητοποιήσει ότι δεν χρειάζεται να κρύβει αυτό που είναι, ούτε να προσποιείται ότι είναι κάτι άλλο για να γίνει αποδεκτό; Κι όμως, αυτό του ζητά η κοινωνία. Του ζητά να αλλάξει για να «χωρέσει» και αυτό το βάρος το εξουθενώνει.

Οι γονείς και οι δάσκαλοι – άνθρωποι που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι οι θεματοφύλακες της ασφάλειας και της αγάπης για το παιδί – συχνά το βλέπουν μέσα από το φίλτρο της κοινωνικής αποδοχής, ξεχνώντας ότι το πραγματικό ζητούμενο είναι η αποδοχή του ίδιου του παιδιού. Και οι γονείς, πληγωμένοι και μπερδεμένοι, νιώθουν την ίδια πίεση να «διορθώσουν» το παιδί τους, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να το αγαπήσουν και να το αποδεχτούν χωρίς όρους. Όμως η πίεση είναι παντού: από την κοινωνία, από τα σχολεία, από τις ίδιες τις δικές τους προσδοκίες. Είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούν ότι το παιδί τους δεν χρειάζεται να αλλάξει, αλλά να αγαπηθεί γι’ αυτό που είναι.

Διάβασε ακόμη: Ο Κύκλος του Φόβου: Όταν η Κοινωνία Αποκλείει και το Άτομο Σιωπά   |   Επικίνδυνα πλάσματα και σώματα ξένα

Το παιδί, απογοητευμένο και συχνά σιωπηλό, νιώθει μοναξιά. Όσο πιο πολύ προσπαθεί να προσαρμοστεί, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από τον αληθινό του εαυτό. Ο φόβος ότι δεν ανήκει σε κανένα μέρος μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Η στήριξη από τους γύρω του δεν είναι πάντοτε εκεί. Και αν ακόμη υπάρχουν άτομα που προσπαθούν να το βοηθήσουν, δεν είναι πάντα αρκετά. Είναι δύσκολο να βρεις την αίσθηση του ανήκειν όταν δεν υπάρχει κατανόηση ή χώρος για τη μοναδικότητά σου. Κι αυτό το παιδί παραμένει μόνο, σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνει, με την αίσθηση ότι η φωνή του δεν ακούγεται ποτέ.

Τα παιδιά χρειάζονται χώρο να αναπνεύσουν, να εκφραστούν, να ανακαλύψουν τη δύναμή τους και να νιώθουν υποστηριγμένα και ασφαλή. Χρειάζονται ανθρώπους γύρω τους που να τα καταλαβαίνουν. Εμείς, όλοι μας, έχουμε την ευθύνη να ανοίξουμε χώρο τα παιδιά. Για κάθε παιδί να  προσφέρουμε την αποδοχή και τη στήριξη που χρειάζεται για να εξελιχθεί και να ανθίσει,, χωρίς να τους ζητάμε να προσαρμοστούν στις προσδοκίες μας.

Η πραγματική αλλαγή δεν έρχεται όταν το παιδί προσπαθεί να προσαρμοστεί στον κόσμο, αλλά όταν ο κόσμος προσαρμόζεται για να αγκαλιάσει το παιδί με όλο του το είναι.

Εγώ, εσύ, εμείς ας ανοίξουμε χώρο..

Αυτό είναι το πρώτο βήμα για να σπάσει ο Κύκλος του Φόβου και να δημιουργηθεί ένα μέλλον γεμάτο δυνατότητες, ασφάλεια και αγάπη.